الان که اینا رو مینویسم حالم خیلی خوبه چون دوازده روز از جلسه نهم میگذره. پنج شنبه که رفته بودم مطب حالم اصلا خوب نبود. خانم طاهری هم همش میگفت چیه از وقتی همسرت اومده لوس شدی. بعد برمیگشت به همسر میگفت اداهاش الکیه ها باور نکن داره خودشو لوس میکنه، ناز میکنه. قبلا از این برنامه ها نداشتیم!!! بعد مطب هم نرفتم دکتر رو ببینم چون دو روز قبلش دیده بودمش. اومدم خونه. جلسات فرد رو به یک دلیل دوست ندارم چون روز سوم که اصلا حالم خوب نیست باید برم آمپول دیفرلین بزنم. هم سرسرنگ های دیفرلین کلفته دردم میاد و هم بوی الکل خیلی اذیتم میکنه. بعد 5 روز هم اومدم تبریز. واقعا زندگی فقط تو تبریزه و بس. آدم از هواش لذت میبره و میتونه راحت یه نفس عمیق بکشه. علاوه بر هوا انصافا تبریز خیلی تمیزترو زیباتر از تهرانه. تو شهر و خیابونای تبریز اصلا آشغال نمیبینی. این چند روز یه پتو انداخته بودم تو تراس و کتاب میخوندم. آی حال میداد.
بالای کمد دنبال کتابی میگشتم که یک جعبه پیدا کردم پر از خاطرات گذشته. کلی نامه توش بود. وقتی 14-15 سالم بود من و دختر خالم برا هم نامه مینوشتیم. خیلی خوب بود. بعد نامه های خواهرم رو پیدا کردم که وقتی بچه بوده برام نوشته. واای که چقدر خندیدم. یکی از نامه هاش رو میزارم اینجا.
ولی دفتر قرمزم تو جعبه نبود. آخرین باری که جعبه رو بسته بودم پاره ش کرده بودم. خاطراتش رو دوست دارم.
این چند روزی که تبریز بودم دوستام رو دیدم. خیلی خوش گذشت. یه دوست دارم خودم میگم همزادمه. تولدهامون دقیقا یه روز با هم فرق داره. اسم هامون هم یکیه. و یه دانشکده درس خوندیم. عروسی هامون هم دقیقا افتاده بود یه روز. و نتونستیم عروسی همدیگه بریم. پارسال که رفته بودم خونشون یه انگشتر دستش بود عین انگشتر من. بازم بگم؟ خیلی خیلی زیاد دوستش دارم. چند روز پیش که اومده بود یه هدیه خوشگل برام آورده بود. عکش رو میزارم اینجا.
سارای عزیزم. میدونم که آدرس اینجا رو بهت ندادم. شاید یه روزی بهت آدرس دادم ولی الان نه. همیشه بهترین دوستم بودی ولی تو این مدت اینو واقعا لمسش کردم. ممنونم برای همه ی مهربونی هات. تو فعلا یه نی نی خیلی خوشگل داری که قراره تا چند روز دیگه به دنیا بیاد و تو مامان بشی. واسه همین آدرس اینجا رو بهت ندادم چون دوست نداشتم حتی یکی از ناراحتی هام تو این شرایطت تو رو ناراحت کنه.
با اینکه مامان بابا خیلی خیلی زیاد بهم میرسن و همش مواظبن من اذیت نشم، ولی این روزها بدجوری از این دربه دری خسته ام. دلم خونه خودمو میخواد. وسایل های خودمو. دلم میخواد صبح ها تو خونه خودم از خواب بیدار شم. فکر کنم که ناهار چی میخوام درست کنم. اصلا هم معلوم نیست قراره چکار کنیم کجا بمونیم. تهران؟ تبریز؟ همسر هم چسبیده به تهران ول نمیکنه. فکر کنم تا چندین ماه وضعم فعلا همینجوری باشه.
در هر صورت بازم "خدایا شکرت"
فردا صبح میرم تهران
. و هنوز هم خوب نشدم. جوابش روز یک شنبه آماده میشه. آدم وقتی سالمه قدر خیلی چیزاها رو نمیدونه. این روزها از خدا یک خواسته دارم. اونهم آرزوی یک روز بدون احساس تهوع.
(آخه همیشه آخرش این اتفاق میافتاد). میگه جلو شوهرت آبرومونو بردی. این دفعه اصلا خوب نبودم همش حالم بد میشد. فکر میکنم دیگه بدنم قبول نمیکنه این همه دارو رو. کفش هم نداشتم بپوشم از مطب برم بیمارستان دکتر رو ببینم
. انقدر نگران شدم که گفتم بابا نمیخواد با این هواپیما بیای، برو با همون اتوبوس بیا (خیلی میترسیدم اتفاقی بیافته و من نتونم خودمو ببخشم) . خلاصه هواپیما ساعت 20:30 پرواز کرد و 21:30 رسید تهران. وقتی رفته بودیم دنبال بابا، تابلوی پروازهای ورودی رو که نگاه میکردم اینجوری بود. (تبریز:تاخیر، ارومیه:تاخیر، اصفهان: تاخیر، مشهد:کنسل شد... همش هم تاخیرهای چند ساعته)- بابا تعریف میکرد که همه شاکی بودند از این وضع. این وسط ظاهرا چند تا خانم بودن که داشتن میومدن تهران عروسی و با این اوضاع عروسی رو از دست داده بودن و حسابی شاکی بودند.
