بچه که بودم (7-8 ساله) همیشه دوستامو جمع میکردم و یکی یکی ازشون می پرسیدم که خدا تو رو دوست داره؟ و اونها هم میگفتن آره. بعد من تو دلم می خندیدم و با خودم میگفتم آره خدا شما رو دوست داره ولی خودش بهم گفته منو از همه بیشتر دوست داره. بزرگ تر که می شدم این فکر برام پررنگ تر می شد. تا همین چند وقت پیش هر شب خدا رو به خاطر همه ی چیزهایی که بهم داده شکر میکردم. چون وقتی فکر میکردم میدیدم هیچ چیز توی زندگیم وجود نداره که به خاطرش ناراحت باشم. بعضی وقت ها بهش میگفتم خدا، من که بنده ی خوبی نیستم چطور شده که لایق این همه خوبی شدم؟! ولی هیچ جوابی براش نداشتم جز اینکه لابد خدا هنوز منو از همه ی بنده هاش بیشتر دوست داره. تا... تا اینکه مریض شدم ... شک کردم ... گفتم پس این همه سال اشتباه فکر می کردم...
ولی...
ولی حالا باورم شد که خدا خیلی بیشتر از اون چیزی که فکرشو بکنم دوستم داره.
خدایا هزاران هزار مرتبه شکرت
اینم از نقاشی جدیدم 
. یکمی هم کم آوردم
. مالزی که بودم جشن چینی ها با همسرم رفته بودم پاساژ گردی که یه رنده برقی دیدم که خیلی کارش خوب بود برا عیدی قولش رو گرفته بودم که قسمت نشد. حالا اینجا بغل مطب یه فروشگاه لوازم خانگی هست. این جلسه با اون بیحالی بعد شیمی درمانی وقتی که از بغلش رد میشدم چشمم خورد به همون رنده برقی و باز ذوق کردم. بابام کلی تعجب کرده بود که چی شد یهو خوب شدم خلاصه همون جا قولش رو از بابام گرفتم که بعد برم بخرمش
5 دقیقه نگذشته بود صدای خروپف خانمه بلند شد
. بعد 2 ساعت وقتی داروهاش تموم شد پسرش اومد بیدارش کرد که مامان بیدار شو بریم ویتامین هات تموم شد ولی من تو اون 3 ساعت عین مرغ بال و پر کنده بودم و اصلا نمیتونستم دراز بکشم
. اصلا قیافه ی داروهارو که میدیدم حالت تهوع بهم دست میداد
